تاریخچه جراحی ارتوپدی
تاریخچه جراحی ارتوپدی
جراحی ارتوپدی شاخه ای از جراحی است که به شرایط مربوط به سیستم اسکلتی عضلانی مربوط میشود .جراحان ارتوپد از هر دو روش جراحی و غیر جراحی برای درمان تروماهای اسکلتی عضلانی ، بیماری های ستون فقرات ، آسیب های ورزشی ، بیماری های دژنراتیو ، عفونت ها ، تومورها و اختلالات مادرزادی استفاده می کنند.
ارتوپدی اولیه
بسیاری از پیشرفت ها در جراحی ارتوپدی ناشی از تجربیات دوران جنگ بوده است. در جبهه‌های جنگ در قرون وسطی ، مجروحان با باندهای آغشته به خون اسب‌ها درمان می‌شدند که خشک می‌شد و یک آتل سفت، گرچه غیربهداشتی بود، تشکیل می‌داد.
اصطلاح ارتوپدی در اصل به معنای اصلاح ناهنجاری های اسکلتی عضلانی در کودکان بود. نیکلاس آندری ، استاد پزشکی در دانشگاه پاریس ، این اصطلاح را در اولین کتاب درسی که در سال 1741 در مورد این موضوع نوشته شد، ابداع کرد . کتاب او برای والدین بود، و در حالی که برخی از موضوعات امروز برای ارتوپدها آشنا هستند، شامل «تعریق بیش از حد کف دست» و کک و مک نیز می‌شد.
ژان آندره ونل اولین موسسه ارتوپدی را در سال 1780 تأسیس کرد که اولین بیمارستانی بود که به درمان ناهنجاری های اسکلتی کودکان اختصاص داشت. او کفش پاچوبی را برای کودکان متولد شده با ناهنجاری های پا و روش های مختلف برای درمان انحنای ستون فقرات تولید کرد.
پیشرفت‌های انجام شده در تکنیک جراحی در قرن هجدهم، مانند تحقیقات جان هانتر در مورد بهبود تاندون و کار پرسیوال پات در مورد ناهنجاری ستون فقرات ، به طور پیوسته دامنه روش‌های جدید موجود برای درمان مؤثر را افزایش داد. آنتونیوس ماتیسن ، جراح نظامی هلندی ، گچ ریخته گری پاریس را اختراع کرد در سال 1851. با این حال، تا دهه 1890، ارتوپدی هنوز یک مطالعه محدود به اصلاح بدشکلی در کودکان بود. یکی از اولین روش های جراحی توسعه یافته تنوتومی از راه پوست بود. این شامل بریدن یک تاندون، که در اصل تاندون آشیل بود، برای کمک به درمان ناهنجاری‌ها در کنار بریس‌بندی و تمرینات ورزشی بود. در اواخر دهه 1800 و دهه های اول دهه 1900، بحث و جدل های مهمی در مورد اینکه آیا ارتوپدی باید اصلاً شامل روش های جراحی باشد یا خیر، به وجود آمد.
نمونه‌هایی از افرادی که به توسعه جراحی ارتوپدی مدرن کمک کردند، هیو اوون توماس ، جراح اهل ولز ، و برادرزاده‌اش، رابرت جونز بودند. توماس در سنین جوانی به ارتوپدی و استخوان سازی علاقه مند شد و پس از تأسیس مطب خود، این رشته را به سمت درمان عمومی شکستگی و سایر مشکلات اسکلتی عضلانی گسترش داد. او از استراحت اجباری به عنوان بهترین درمان برای شکستگی و سل حمایت کردو برای تثبیت شکستگی استخوان ران و جلوگیری از عفونت، به اصطلاح «آتل توماس» را ایجاد کرد. او همچنین مسئول بسیاری از نوآوری های پزشکی دیگر است که همه نام او را یدک می کشند: collar توماس برای درمان سل ستون فقرات گردنی، manoeuvre توماس، برای شکستگی مفصل ران، test, توماس ، روشی برای تشخیص بدشکلی مفصل ران با داشتن بیمار صاف روی تخت دراز کشیده و wrench توماس برای کاهش شکستگی ها و همچنین یک استئوکلاست برای شکستن و تنظیم مجدد استخوان ها.
کار توماس در طول زندگی خود به طور کامل مورد قدردانی قرار نگرفت. تنها در طول جنگ جهانی اول تکنیک های او برای سربازان مجروح در میدان جنگ مورد استفاده قرار گرفت . برادرزاده او، سر رابرت جونز، قبلاً در سمت خود به عنوان جراح و ناظر برای ساخت کانال کشتی منچستر در سال 1888 پیشرفت های زیادی در ارتوپدی داشته است. او مسئول مجروحان در بین 20000 کارگر بود و او اولین حادثه جامع را سازمان داد. خدمات در جهان، تقسیم سایت 36 مایلی به سه بخش، و ایجاد یک بیمارستان و یک رشته پست کمک های اولیه در هر بخش. او پرسنل پزشکی را برای مدیریت شکستگی آموزش دیده بود. او شخصاً 3000 مورد را مدیریت کرد و 300 عمل را در بیمارستان خودش انجام داد. این موقعیت او را قادر به یادگیری تکنیک های جدید و بهبود استاندارد مدیریت شکستگی کرد. پزشکان از سراسر جهان به کلینیک جونز آمدند تا تکنیک های او را بیاموزند. جونز همراه با آلفرد توبی، انجمن ارتوپدی بریتانیا را در سال 1894 تأسیس کرد.
در طول جنگ جهانی اول، جونز به عنوان جراح ارتش سرزمینی خدمت کرد . او مشاهده کرد که درمان شکستگی‌ها چه در جبهه و چه در بیمارستان‌ها در منزل ناکافی است و تلاش‌های او منجر به راه‌اندازی بیمارستان‌های ارتوپدی نظامی شد. او به عنوان بازرس ارتوپدی نظامی با مسئولیت 30000 تخت منصوب شد. بیمارستان در Ducane Road، Hammersmith ، الگویی برای بیمارستان‌های ارتوپدی نظامی بریتانیا و آمریکا شد. حمایت او از استفاده از اسپلینت توماس برای درمان اولیه شکستگی های استخوان ران ، مرگ و میر شکستگی های مرکب استخوان ران را از 87 درصد به کمتر از 8 درصد در دوره 1916 تا 1918 کاهش داد.
استفاده از میله های داخل مدولاری برای درمان شکستگی استخوان ران و درشت نی توسط Gerhard Küntscher آلمانی پیشگام بود . این امر تفاوت قابل توجهی در سرعت بهبودی سربازان مجروح آلمانی در طول جنگ جهانی دوم ایجاد کرد و منجر به پذیرش گسترده تر تثبیت شکستگی های داخل مدولری در بقیه جهان شد. کشش تا اواخر دهه 1970 روش استاندارد درمان شکستگی استخوان ران بود، اما زمانی که گروه مرکز پزشکی Harborview در سیاتل، فیکساسیون داخل مدولاری را بدون باز کردن شکستگی رایج کرد.
جایگزینی کامل لگن مدرن توسط سر جان چارنلی ، متخصص تریبولوژی در بیمارستان رایتینگتون ، انگلستان در دهه 1960 پیشگام شد. او دریافت که سطوح مفصلی را می‌توان با ایمپلنت‌هایی که به استخوان چسبانده شده است جایگزین کرد. طرح او شامل یک فولاد ضد زنگ ، ساقه و سر استخوان ران یک تکه و یک جزء استابولوم پلی اتیلن بود که هر دو با استفاده از سیمان استخوانی PMMA (اکریلیک) روی استخوان ثابت شده بودند . برای بیش از دو دهه، آرتروپلاستی کم اصطکاک چارنلی و طرح های مشتق از آن، پرمصرف ترین سیستم ها در جهان بودند. این اساس همه ایمپلنت های مدرن هیپ را تشکیل داد.
سیستم تعویض مفصل ران Exeter در همان زمان توسعه یافت. از زمان چارنلی، پیشرفت‌ها در طراحی و تکنیک تعویض مفصل (آرتروپلاستی) با مشارکت‌کنندگان بسیاری، از جمله WH Harris، پسر RI هریس، که تیم او در هاروارد پیشگام تکنیک‌های آرتروپلاستی بدون سیمان با اتصال مستقیم استخوان به ایمپلنت بود، پیوسته بوده است.
جایگزینی زانو با استفاده از فناوری مشابه، توسط مک اینتاش در بیماران آرتریت روماتوئید و بعداً توسط Gunston و Marmor برای استئوآرتریت در دهه 1970، توسط دکتر جان اینسال در نیویورک با استفاده از یک fixed bearing system و توسط دکتر فردریک بوچل و دکتر ساخته شد.
تثبیت خارجی شکستگی ها توسط جراحان آمریکایی در طول جنگ ویتنام اصلاح شد ، اما سهم عمده ای توسط گاوریل آبراموویچ ایلیزاروف در اتحاد جماهیر شوروی انجام شد. او بدون آموزش ارتوپدی برای مراقبت از سربازان مجروح روسی در سیبری در دهه 1950 فرستاده شد. او بدون هیچ تجهیزاتی با شرایط فلج کننده شکستگی های التیام نیافته، عفونی و نامرتب مواجه شد. او با کمک یک دوچرخه‌فروشی محلی، فیکساتورهای خارجی حلقه‌ای را ابداع کرد که مانند پره‌های دوچرخه تنیده شده بودند. با این تجهیزات، او به شفا، تنظیم مجدد و طولانی شدن درجاتی دست یافت که در جاهای دیگر دیده نشده بود. دستگاه ایلیزاروف او امروزه نیز به عنوان یکی از دستگاه ها مورد استفاده قرار میگیرند.
جراحی ارتوپدی مدرن و تحقیقات اسکلتی عضلانی به دنبال این بوده اند که جراحی را کمتر تهاجمی کنند و اجزای کاشته شده را بهتر و بادوام تر کنند. از سوی دیگر، از زمان ظهور اپیدمی مواد افیونی، جراحان ارتوپد به عنوان یکی از بالاترین تجویز کنندگان داروهای مخدر شناخته شده اند. آینده جراحی ارتوپدی احتمالاً بر یافتن راه‌هایی برای این حرفه برای کاهش تجویز مواد افیونی متمرکز خواهد بود و در عین حال کنترل درد کافی را برای بیماران فراهم می‌کند.
آرتروسکوپی
استفاده از تکنیک های آرتروسکوپی برای بیماران آسیب دیده اهمیت ویژه ای داشته است. آرتروسکوپی در اوایل دهه 1950 توسط دکتر ماساکی واتانابه ژاپنی برای انجام جراحی غضروف با حداقل تهاجم و بازسازی رباط های پاره شده پیشگام شد. آرتروسکوپی به بیماران این امکان را می‌دهد که در عرض چند روز پس از جراحی بهبود یابند، نه هفته‌ها تا ماه‌ها که توسط جراحی معمولی و "باز" لازم است. این یک تکنیک بسیار محبوب است. آرتروسکوپی زانو یکی از رایج ترین اعمالی است که امروزه توسط جراحان ارتوپد انجام می شود و اغلب با منیسککتومی یا کندروپلاستی همراه است. اکثر اقدامات ارتوپدی سرپایی اندام فوقانی در حال حاضر به روش آرتروسکوپی انجام می شود.
آرتروپلاستی
آرتروپلاستی یک جراحی ارتوپدی است که در آن سطح مفصلی مفصل اسکلتی- عضلانی با استئوتومی یا برخی روش‌های دیگر جایگزین، بازسازی یا تراز میشود. این یک روش انتخابی است که برای تسکین درد و بازگرداندن عملکرد مفصل پس از آسیب ناشی از آرتریت ( روماسجراحی ) یا نوع دیگری از تروما انجام می شود. علاوه بر جراحی استاندارد تعویض کامل زانو، تعویض مفصل زانو که در آن تنها یک سطح تحمل کننده وزن زانوی آرتروز جایگزین می شود، جایگزین محبوبی است.
جایگزینی مفاصل برای سایر مفاصل به صورت متغیر در دسترس است، به ویژه مفاصل لگن، شانه، آرنج، مچ، مچ پا، ستون فقرات و مفاصل انگشتان.
در سال‌های اخیر، تعویض سطح مفاصل، به ویژه مفصل ران، در بین بیماران جوان‌تر و فعال‌تر محبوبیت بیشتری پیدا کرده است. این نوع عمل نیاز به جایگزینی کامل مفصل ران سنتی تر و با حفظ استخوان کمتر را به تاخیر می اندازد، اما خطرات قابل توجهی از شکست زودرس ناشی از شکستگی و مرگ استخوان را به همراه دارد.
یکی از مشکلات اصلی در تعویض مفصل، سایش سطوح bearing قطعات است. این می تواند منجر به آسیب به استخوان اطراف شود و به شکست نهایی ایمپلنت کمک کند. استفاده از سطوح bearing جایگزین در سال‌های اخیر، به ویژه در بیماران جوان‌تر، در تلاش برای بهبود ویژگی‌های سایش اجزای جایگزین مفصل افزایش یافته است. اینها شامل سرامیک ها و ایمپلنت های تمام فلزی (برخلاف فلز روی پلاستیک اصلی) است. پلاستیک انتخاب شده معمولا پلی اتیلن با وزن مولکولی فوق العاده بالا است که می تواند به روش هایی تغییر یابد که ممکن است ویژگی های سایش را بهبود بخشد.
اپیدمیولوژی
بین سال‌های 2001 و 2016، شیوع روش‌های اسکلتی- عضلانی در ایالات متحده به طور چشمگیری افزایش یافت، از 17.9٪ به 24.2٪ از تمام روش‌های اتاق عمل (OR) انجام شده .
در مطالعه ای که در سال 2012 در مورد بستری شدن در بیمارستان در ایالات متحده انجام شد، اعمال ستون فقرات و مفاصل در بین تمام گروه های سنی به جز نوزادان رایج بود. فیوژن ستون فقرات یکی از پنج روش رایج OR بود که در هر گروه سنی به جز نوزادان کمتر از 1 سال و بزرگسالان 85 سال و بالاتر انجام شد. لامینکتومی در بین بزرگسالان 18 تا 84 ساله رایج بود. آرتروپلاستی زانو و تعویض مفصل ران در 5 روش برتر OR برای بزرگسالان 45 سال و بالاتر بود.
در این مقاله به تاریخچه پیدایش و پیشرفت علم پزشکی در زمینه جراحی ارتوپدی پرداخته شده است.
هیچ نظری برای این مقاله ثبت نشده است.